De Woldberg en De Eese – Steenwijk – 10 km. Deze wandeling (10 km) sluit aan op wandeling Landgoed De Eese (7 km)
Woldberg en Landgoed De Eese
Na het lopen van de Slachtedyk en onze vakantie in Noorwegen, waar we ook prachtige wandelingen hebben gemaakt, zoeken we vandaag weer eens een Nederlands bos op. Onze keuze valt op De Woldberg in Overijssel en het daaraan vastgelegen landgoed De Eese. De Woldberg ligt aan het einde van een stuwwal die is ontstaan in de één na laatste ijstijd zo’n 100.000 jaar geleden.
In deze gebieden zijn een aantal wandelroute’s uitgezet middels gekleurde paaltjes maar deze wandelingen zijn ons te kort en we maken onze eigen route. We besluiten te starten met een stuk fietspad dat het bos inloopt maar het aantal atb'ers en joggers is enorm en het is rustiger om op het naastgelegen ruiterpad te lopen.
Kortgeleden las ik in de krant dat de eikels vroeg van de bomen vielen dit jaar. Ze hebben gelijk, we zien er tallozen liggen op het pad. Dan wordt mijn aandacht getrokken door een grote mierenhoop. Op de top krioelt het van de mieren. Ze zijn druk in de weer met het dak dat bedekt is met kleine takjes. Op de grond worstelt een mier met een dubbele dennennaald. Ze probeert deze over de grond tussen takjes en gras mee te trekken. Het gaat moeizaam maar opgeven is er niet bij. Ik kijk er geamuseerd en bewonderend naar.
De Eese
We stappen een smal fietspaadje op dat omzoomd is door varens. Het slingert voor ons uit en het pad is heerlijk in de schaduw want de zon wint inmiddels flink aan kracht. Het pad loopt parallel aan een weiland dat ietwat op een heuvel ligt. Prachtig vind ik dat, een glooiende landschap.
We lopen om het landhuis van De Eese heen dat wordt bewoond door de familie Van Karnebeek die zich hier in 1923 vestigden. Duidelijke bordjes geven aan welke route wandelaars en fietsers moeten volgen. Het schijnt dat de eigenaar iedere morgen een inspectieronde te paard doet. Dit doet mij aan films denken waarin de grootgrondbezitter ’s morgens in mistflarden de dag begint met de ontwakende natuur. Puur genieten lijkt me dat.
Direct na het landgoed stoppen we bij een aantal keien om daar, in de schaduw van de bomen, even te pauzeren. Het is stil op een aantal vogelgeluiden na en een enkele zoemende mug die gevaarlijk dichtbij komt. Langs het pad hier staan een aantal woningen met bij alle inritten een bordje verboden ingang. Ik kan het me voorstellen want het zijn paadjes die uitnodigen om eens in te lopen om te zien waar het naar toe leidt. En men woont hier duidelijk voor de rust.
oude graven
Met de kaart in de hand proberen we een goede route te vinden naar het beginpunt. Soms betekent dit dat we onbekende slingerpaadjes links moeten laten liggen en een pad kiezen dat duidelijk op de kaart staat.
We komen langs een klein heideveld. Dit maakt onderdeel uit van de grafheuvelroute van 4 kilometer. Er zijn inderdaad een aantal heuvels in het heideveld waar te nemen. Hierin werden doden gehurkt of zittend met gebruiksvoorwerpen begraven. Het informatiebord geeft aan dat hier een oud pad loopt maar eerlijk gezegd kan ik het pad niet vinden. Wel is het genieten van de paarse gloed die de bloeiende heide aan ons toont.
herinnering
Na een verharde weg waaraan een paar boerderijen en huizen staan, duiken we al gauw een heel smal paadje in dat langs een weiland slingert. We snijden hiermee de route, die over de weg gaat, af. Bij het huis “Bergzicht” steken we de weg over. Het bordje “vrij wandelen over wegen en paden” gaat bijna schuil achter een bramenstruik die vol hangt met rijpe bramen. Ik vraag me af of de bramen ook vroeg zijn dit jaar. Ik dacht dat wij vroeger altijd in september bramen gingen zoeken. Emmers vol plukten we dan en mijn moeder maakte hiervan thuis bramensap. Urenlang was ze bezig met fijnmalen, koken en inmaken. Het sap werd in van die oude groene 7-up flessen gedaan, die daarvoor speciaal bewaard werden. De dikke, geribbelde plastic dop kwam er stijf op en daarna kwam er een laagje parafine om zodat er geen lucht bij kon komen. In de wintermaanden was er dan bramensap die helaas alleen mijn moeder zelf erg lekker vond. Wij hadden genoeg pret beleefd aan het bramenplukken om daar mee te zitten.
Volgens onze kaart moeten we langs een uitkijktoren komen. We zien echter nergens een toren. We staan nu op een open plek in het bos, het lijkt wel een pleintje. Alle paden komen hier op uit en je zou hier gemakkelijk een verkeerd pad kunnen nemen. We besluiten allebei een pad te nemen om op zoek te gaan naar de uitkijktoren. Nergens. Dan maar de gele paaltjes volgen. Het is een flinke klim, dit zal de Woldberg zijn, de hoogste berg in de Kop van Overijssel en wat denk je, een betonnen vlak laat zien dat hier eens een uitkijktoren heeft gestaan...
Nog een laatste honderd meter en de parkeerplaats komt al weer in het zicht. Wil je eens drie provinciën in één dag bezoeken dan is dit je kans. Het gebied ligt in zowel Friesland, Overijssel en Drenthe.
informatie Woldberg en De Eese
De Woldberg en landgoed De Eese zijn, op een aantal stukken na, vrij te bewandelen. Er is een grote variatie aan wandel- en fietspaden. Wij zijn onze wandeling gestart vlakbij Steenwijk maar er lopen diverse wandelroute's door het gebied die met gekleurde paaltjes uitgezet zijn. Hier en daar staat een bankje en er zijn enkele picknickplaatsen. Natuurgebied De Woldberg wordt beheerd door Staatsbosbeheer en landgoed De Eese wordt bestierd door de eigenaren zelf.
geschiedenis Woldberg en De Eese
In dit gebied liggen nog zwerfkeien uit de laatste ijstijd. Die zwerfkeien waren vroeger o.a. een ontmoetingsplaats voor rechtspraak. Het gebied werd duizenden jaren geleden al bewoond. Hiervan getuigen de grafheuvels die in het gebied liggen. De acht grafheuvels, nu begroeid met heide, herbergden de doden die zittend of hurkend met gebruiksvoorwerpen werden begraven. De Woldberg met zijn dertig meter hoogte, is een uitloper van een stuwwal die begint ten noorden van Havelte. Jarenlang heeft hier een brandtoren gestaan. Deze uitkijktoren was met name bedoeld om bij brand te kunnen zien waar deze zich bevond. Plannen om een nieuwe uitkijktoren te bouwen zijn al weer actueel. Het uitzicht zal fenomenaal zijn, zoals een proef met een hoogtekraan al uitwees.
landgoed De Eese
Dit landgoed is ontstaan in de Middeleeuwen als leengoed en werd bewoond door Hendrik van Eese. Deze edelman gebruikte het gebied als jachtterein. Een deel van het woeste terrein werd gebruikt als landbouwgrond. In de 15e eeuw had dit landgoed een eigen status als 'heerlijkheid' wat o.a. betekende dat er eigen wetten golden. In één van de tuinen van het landgoed, de galgentuin, werd recht gesproken en het bijbehorende vonnis uitgevoerd. In 1923 kwam het landgoed in bezit van de familie Van Karnebeek, een toenmalige minister. Om de kosten van het landgoed te kunnen betalen wordt op een deel van het land moderne landbouw toegepast.
kevers
Er bestaan zo'n 300.000 soorten kevers op de wereld, in Nederland vinden we daar een slordige 4.000 van terug. De gewone mestkever leeft ook in bossen. Met hun grote poten maken ze van mest, ballen die ze vervolgens voortrollen naar de plaats van bestemming. Een paartje graaft samen een diepe tunnel waarin de mestbal geplaatst wordt. In de mestbal wordt een eitje gelegd zodat de larve voldoende voedsel heeft om te overwinteren. Aan het einde van de zomer verpopt de larve in een kever om vervolgens in het voorjaar hun weg naar de wijde wereld te graven. De mestkever wordt zo'n 2,5 cm lang en heeft een prachtig glanzend schild dat soms een blauwachtige gloed over zich heeft.
