Lendepolder, Helomapolder, Wolvega, Friesland - 5 km.

Op avontuur in de polder

Pa gaat vandaag met ons mee. Hij is eerder in dit gebied geweest en weet waar we de auto kunnen parkeren. Aangekomen bij het toegangsweggetje meldt een bord dat de Lendevallei nu bereikbaar is via de Domeinenweg. Wij hebben geen idee waar die Domeinenweg is en pa heeft dit weggetje altijd genomen dus dat zal nu ook wel lukken. We stuiteren op en neer en van links naar rechts als pa zijn auto zigzaggend om de kuilen heen probeert te sturen.

Normaal gesproken zou je hier de spoorlijn oversteken en de auto langs de weg kunnen parkeren. Maar nu moet de auto nog voor de rails geparkeerd worden. Geen wonder dat men tegenwoordig via een andere weg naar de Lendevallei geleid wordt, de dubbele overgang is onbewaakt. Het is het eerste obstakel dat door eigen handelen ontstaat.

Aan het begin van het natuurgebied van It Fryske Gea staat een watermeter. Daarop kun je zien hoe hoog het grondwater staat. Op dit moment is het grondwaterpeil te laag, namelijk 60 centimeter te laag om in de groene, goede zone, te staan. Op het bord staat dat het water van de Lendepolder niet gekoppeld is aan de boezem (de Lende) maar een eigen peil heeft dat ’s winters hoog is en zomers laag.

achter de windmolen 

Aangekomen bij twee naast elkaar gelegen hekken nemen we het rechterhek. De route voert ons over een verhoogd graspad langs ruige velden en bossages. De route staat niet goed aangegeven. Aangekomen bij een oud sluisje weten we niet of we rechtdoor of linksaf moeten. Dan maar linksaf een stukje het bos in. Wanneer we over een plank een slootje moeten oversteken en weer rechts gaan komen we tot onze verrassing bij het zelfde sluisje uit.

Dan maken we een kapitale fout. We lopen met de Linde aan onze rechterzijde naar een windmolen. De route gaat weliswaar naar links maar we zijn zo als altijd nieuwsgierig. Nog steeds horen we de snelweg omdat de wind onze kant opstaat. Recht voor ons is een weiland, slechts van ons gescheiden door een prikkeldraadje dat wat slap hangt. In de vogelhut hebben we de route op het bord bekeken en we denken dat het mogelijk is om via het weiland bij een boerderij te komen om zodoende uiteindelijk via de andere kant van de Linde terug te lopen.

We zeggen nog tegen elkaar dat we er wel een avontuurlijk tocht van kunnen maken, gemakshalve om ons schuldgevoel over het passeren van het prikkeldraad te sussen. Aan de grond kunnen we zien dat hier regelmatig vee loopt. We denken dat we zo de Linde wel een stukje kunnen volgen maar na zo’n 200 meter kunnen we niet verder. Besluiteloos staan we te overleggen. In de verte zien we een boerderij en denken dat we daar wel kunnen komen en dan via... en zo ... Vooruit dan maar.

wild

Het veld is bijna onbegaanbaar te noemen zo is het stukgetrapt door koeienpoten. Het is zwaar lopen en het zweet staat ons in de nek. De boerderij komt steeds dichterbij maar ook koeien die verderop staan en  al is het een ander weiland, een dicht hek is nergens te bekennen. We komen dichterbij de koeien en dan zien pa en ik een stier. Op het zelfde moment ziet hij ons ook en stoot een geluid uit dat mij niet vriendelijk in de oren klinkt. Eerlijk gezegd raak ik lichtelijk in paniek. Ik wil hier weg maar durf niet meer terug te lopen omdat ik bang ben dat de stier ons achterna komt en dan kunnen we geen kant op.

Ik steek het weiland dwars over op weg naar bosjes, pa en Tjibbe geen gelegenheid gevend tot overleg. Ze volgen gelukkig wel, zij het gedwee en licht geërgerd. Bosjes, greppeltje, bosjes, een weiland en weer bosjes met een bredere greppel met water erin. Ik spring er overheen en doe een dringend schietgebedje naar boven dat we alsjeblieft zo weer terugkomen bij de windmolen waar we ons zo vies vergallopeerd hebben. Mijn schuldgevoel wordt er niet beter op als uit de bosjes drie reeën wegspringen. Nog een lang weiland terug naar de Linde, door wat struikgewas heen en gelukkig daar is de windmolen. Pas als we het prikkeldraadje weer over zijn gaat mijn hartslag weer langzaam naar normaal.

Een uur heeft deze escapade geduurd en het is niet bruikbaar voor de site want dit stuk kan niet in de wandelroute opgenomen worden. We gaan de gewone route weer volgen. We lopen door lang gras trapsgewijs langs de Lendevallei. Aan onze linkerzijde bomen, bossages en wat riet. Geen bankjes om even te zitten maar aan het einde van de grasweg hangt er een balk over het pad. Even zitten, wat eten en drinken.

fluitend op een bankje

Het laatste stukje van de wandelroute voert ons naar een plas, een onderwater gezet stuk land. Direct na het klaphekje sta ik oog in oog met een Schotse Hooglander en zie dat er nog een stuk of wat onder een paar bomen liggen. Tjibbe neemt alle tijd om ze te fotograferen, ik loop alvast door goed oplettend voor verse Hooglandervlaaien. Bij de plas staat een bankje. De zon schijnt en we zetten ons neer. Vogels vliegen af en aan en we horen het gefluit van Smienten. Andere watervogels zijn druk in de weer. Op ons gemakje, met de zon op ons gezicht zien we de drukte wat aan.

Het had zo’n onstpannen tochtje kunnen zijn. Eigen schuld dikke bult, wij weten net zo goed als ieder ander dat prikkeldraad niet een klaphekje is. Excuses zouden hier niet misstaan. Aan het Fryske Gea die toch duidelijk op haar borden zet dat vrij wandelen op paden en wegen is toegestaan, aan de boer wiens terrein we ongevraagd betreden hebben en niet in de laatste plaats de reeën die ik met mijn dwarsoverstekende bewegingen in hun rust verstoord heb. Misschien wil die stier dan tegen mij zeggen dat hij het echt niet zo kwaad bedoeld had, dat ik het verkeerd begrepen heb.